A little trouble only makes for a good time

De blondine wachtte verveeld af tot de afname van de presentie kwam. Het was haar eerste week op BHHS, maar wat ze tot nu toe had gezien was niet veel speciaals. Als je het feit dat de school barstte van de supernaturals niet meetelde. Ah, eindelijk, de docent begon. Hierna kon ze eindelijk dit verdoemde lokaal uit. Ze lette niet echt op de namen tot ze haar eigenste hoorde. "Mallory Scarlett." Ugh, moest die dude haar naam nu echt helemaal van dat vel oplezen. Met een rol van haar ogen kwam ze omhoog. Zonder de verbaasde blikken te kruisen liep ze naar het bureau van de docent toe, die haar verbaasd vroeg wat ze deed. Zonder hem te antwoorden krastte ze agressief haar volledige naam door en zette er in haar eigen handschrift duidelijk 'Mal' neer. "Het is Mal." Vertelde ze hem simpeltjes, alsof er niets raars was gebeurd. En met dat liep ze naar haar plek, pakte haar tas, en verliet het warme lokaal. Eenmaal uit het lokaal, liep ze naar de overkant van de gang, en zakte langs de muur naar beneden. Ze haalde haar schetsboek uit haar tas en begon te schetsen. Toen de bel ging kwam ze niet omhoog, ze hoefde niet naar de kantine vol met wanhopige tieners die alleen maar aan roddelen deden. En bijna iedereen was nu bang voor haar na dat gevecht met die badmat van een Jana. Ze vond het wel een zielig excuus voor een Alpha. De badmat durfde nu geen eens meer naar school te komen. Ach, was ze er tenminste vanaf. Het was dan ook niet slim geweest van de badmat om full out werewolf te gaan in het midden van een school. Talk about your anger issues.

+1st post voor Lydia Lupin

Ze zat rustig te tekenen tot ze een deur dicht hoorde knallen en stampende voetstappen hoorde. Mal keek op over de rand van haar schetsboek, en zag een brunette, niet veel ouder als haar. De onbekende wees naar de plek naast haar. "Mag ik zitten?" Werd er haar gevraagd. Mal, die altijd wel goed was in het inschatten van karakters had al door dat dit meisje heel anders was als die stomme badmat. Ze droeg zich ook alsof ze nieuw was. Moest dat vast wel zo zijn, ze herkende zelf immers de tekenen. De routine van mensen die op je neerkeken, kijkende of je hun tijd wel waardig was. En al liet ze het totaal niet merken, ze was wel een klein beetje onzeker geweest toen ze hier kwam. Ze had immers altijd op één plek gewoon, een grote stad. Santa Cruz was heel anders geweest dan Beacon Hills. De mensen hier waren anders, hechter. Maar goed, back to reality. Mal haalde haar schouders op. "Depends, ga je irritant zijn, of niet. Zo niet, suit yourself." Reageerde ze zonder opnieuw op te kijken van haar schetswerk.

De brunette plofte naast haar neer, nou daar ging haar rust. Ze klapte haar schetsboek hard dicht, ze zou er straks wel mee verder gaan, maar deze vreemde had geen recht haar werk te zien. Tegenwoordig had niemand dat recht nog. "Ik kan waarschijnlijk niet beloven niet irritant te zijn want als iemand zich aan mij irriteert is het niet mijn probleem." Mal rolde haar ogen. Not the truth. "Eigenlijk is het dan wel jou probleem. Want jij dringt op de ander zijn persoonlijke ruimte in. Waardoor jij in een ruzie komt. Terwijl je dat ook gewoon kan vermijden door je aan te passen." Reageerde ze in a matter of fact toontje en ze streek een pluk platina blond haar achter haar oor. "Ik ben Lydia." Vertelde de ander haar. Okay. Wat moest ze hier mee. Het maakte hun geen vrienden, geen eens kennisen. "Mal. Reageerde ze zelf redelijk kortaf. Nope, ze was hoe ze was, geen pretence. Geen niceness act. Gewoon Mal. En Mal was bot, salty, zegt wat ze wil, etc, etc. "Ben je ook nieuw hier?" Kwam de vraag vanuit het niets. "Jep al weet ik niet wat het jou aan gaat. Anyways, ik gok dat jij ook niet een al te beste eerste week had. Ik werd aangevallen door een werewolf." Zei Mal, heel casual, alsof het het normaalste in de wereld was om aangevallen te worden door een werewolf. "Ik vocht terug en nu is iedereen bang. Maar goed ik want ik hoef geen wanhopige kinderen om me heen." Als Lydia niks van de supernatural world af wist dan zou ze haar nu voor gek verklaren, maar Mal gokte dat er iets was met haar. Ze was geen weerwolf or iets in die trent, dat zou ze kunnen voelen, zelf een werecoyote zijnde. Maar ze was er bijna zeker van dat Lydia iets anders was.

"Altijd een pretje, weerwolven." Oh god, was dit kind nu serieus. Je moest niet proberen sacrastisch of salty te doen als je het niet kan. Zijzelf was zowat de definitie van die twee woorden, maar Lydia? Not so much. "Een paar maanden geleden was ik..." Niet dat het Mal veel boeide, maar de brunette was gestopt in haar woorden alsof ze iets niet had moeten zeggen. Waarschijnlijk had het iets met supernatural te maken en wilde ze haar mond niet voorbij praten. Ze had dat al wel eerder meegemaakt. Het was even kort stil. Heerlijke, zalige stilte. Maar die moest natuurlijk weer verbroken worden door degene naast haar. Snapte niemand in deze kleine stad dan iets? In Santa Cruz hadden ze geweten dat ze haar met rust moesten laten, maar ondanks dat was ze wel erg populair geweest. Iets wat ze nu wel terugwilde, want om het kortom uit te drukken, ze haatte Beacon Hills. "Ik ben een banshee." Vertelde Lydia dan eindelijk. "Mhm, en wat wil je dat ik daar aan doe. Je een prijslintje geven. Denk je dat jij het moeilijk hebt met dode lichamen vinden, probeer dan maar eens mijn leven te leven. Jij zit nog maar een paar maanden in dit leven, ik meer als de helft van mijn leven. Je weet niets dus ga er ook niet zomaar over vertellen." Reageerde Mal. De blondine had geprobeerd emotie uit haar stem te houden, al was ze bang dat dat haar niet helemaal gelukt was. Maar wat maakte dat dan ook weer uit, ze had controle over haar werejaguar kant, en ze mocht na al die jaren wel eens emotie tonen. Het was niet alsof ze een leveloze vorm was, ze had ook een hard. Ze wilde alleen totaal geen medelijden, dat was iets wat ze haatte, want het hielp niet en was vaak ook nog eens fake. The thruth is a bitch, but at least it's the truth.